من و پسرم

بنام حق   سر ساعت همیشگی بخواب میروی و من مینشینم در کنارت. نگاهت میکنم با تمام وجود و میخواهم با این نگاه علت تمام این تغییر رفتارها را بدانم. کاش میتوانستم. آرام آرام در خوابی، آرامشی همراه با معصومیت و انگار نه انگار که همین پسرک است که وقتی بیدار میشود به زمین و زمان گیر می دهد. حتی به دستهای آقا گرگه تو قصه شنگول منگول که آبی بوده نه سیاه و اگر بشود سرش جیغ و داد راه میاندازد. انگار نه انگار که همین پسرک بود که چد شب پیش ساعت 3 چنان گریه ای براه انداخت که راهی بیمارستان و بعد هم پارک شدیم!!!! همین پسرک است که بعضی اوقات از نگاه کردنش میترسم که مبادا گیر بدهد و نه نه راه بیاندازد و بعد هم گریه. مینشینم و برای چندم...

بنام حق   یادم باشد زیاد در دنیای خودم غرق نشوم. چرا که هستند کسانی که نیاز به توجهاتم دارند و این یعنی خوشبختی. یادم باشد برای nامین دفعه که خوشبختی همینجاست و جای دیگر سراغش نگیرم. یادم باشد که پسری بیش از پیش گویا توجه مادرانه و پدرانه میخواهد. یادم باشد که از یاد نبرم روزهای سخت و بی کسی و دو نفره بودنهای من و پسری در گذشته را. یادم باشد که همچنان همبازی درجه اول جناب پسری، از فوتبال گرفته تا چای ریختن و همان خاله بازی، مامان هست و نمیشود به دیگری پاسش داد که همان عوارض تنهایی و بی کسی گذشته است. یادم باشد که افکار و روان مادر در دوران بارداری و شیر دهی بیش از همه چز بر اخلاق و رفتار پسری ا...